HOE KLAART DE MIST WEER OP?

Wow. Nog nooit zoveel respons gekregen op iets dat ik deelde, als op de blogpost waarin ik vertelde dat stress zich heer en meester van mij heeft gemaakt en dat het efkes niet meer ging/gaat. Blijkbaar ben ik niet de enige die worstelt, die zoekt, die ook maar wat doet. Blijkbaar ben ik mij al 2 jaar aan ‘t opjagen, zonder dat dat nodig is. Maar een mens doet voort, het leven raast, uw kop blijft gedachten spuwen en ze uitspreken is niet (altijd) zo makkelijk als het lijkt. Ondertussen nam ik wat tijd en waar mogelijk rust, stapte ik uit de ratrace, omdat mijn dokter (en werkgever) me daar de ruimte voor gaf en ging ik in therapie. En mijn lief zei het onlangs zo mooi na een gezamelijke sessie: ‘amai, eigenlijk zou iedereen dat af en toe eens moeten doen. Gewoon eens een uurtje met elkaar babbelen en naar elkaar luisteren doet zoveel deugd.’ Hij liet mij zien dat iedereen er wel eens nood aan kan hebben (zelfs misschien zonder het te beseffen) en veel deugd van kan hebben. Een goeie vorm van zelfzorg dus, en op een bepaalde manier een rustgevende soort van daten.

Om maar te zeggen: de stap naar een psycholoog of een therapeut kan soms groot lijken, of kan u doen voelen als iemand die zwak is, maar ‘t is juist moedig om voor uzelf te kiezen en toe te geven dat ge nood hebt aan ventilatie. Twijfelt ge? Pakt gewoon eens uw telefoon, bel iemand op en maak een afspraak. Voor ‘t zelfde geld voelt ge u na 1 sessie al zoveel lichter en kunt ge der weer tegen. Hoe dan ook: het toegeven is al meer dan een grote stap, en weten dat ge niet alleen zijn, helpt dan misschien niet actief in het genezingsproces, het geeft toch wat troost of steun. En dat genezen kunt ge alleen op uw eigen manier, door inzicht te krijgen in hoe uw hoofd werkt, patronen te doorbreken, te babbelen, te rusten en tijd te nemen.

Burn-outs zijn schering en inslag dezer dagen, maar dat woord dekt voor mij niet de gehele lading en wordt nog teveel gerelateerd aan werk(omstandigheden). En ik was eigenlijk niet aan het werk toen ik totaal overspannen geraakte, ik was gewoon constant aan het moederen, aan het zorgen voor alles en iedereen, behalve voor mezelf… Kunt ge dan wel van een burn out spreken? Misschien wel, maar de mijne was/is zeker niet (enkel) werkgerelateerd. Ik kon mijzelf eigenlijk keihard herkennen in het stresskolommeke dat ik al googlend tegenkwam.

Ik las al googlend ook over het feit dat je als full time zorgende moeder wel degelijk ook opgebrand kan geraken. En voor alle duidelijkheid: dat wil niet zeggen dat ik mijn kinderen terug wil sturen naar waar ze vandaan komen. Ik zie ze doodgraag, dat had ge waarschijnlijk wel al door, maar de tijd en moeite die ouders in hun kinderen steken en de loodzware job die het ouderschap is, wordt vandaag de dag nog serieus onderschat en ondergewaardeerd in deze maatschappij van meer, beter en sneller. Mijn psychologe feliciteerde mij bijvoorbeeld onlangs met het feit dat ik mijn baby al 8,5 maand borstvoeding geef. Dat is de allereerste keer dat ik een complimentje kreeg waar ik van begon te huilen. Omdat het zo’n onzichtbare triomf is, omdat alleen moeders die het ooit probeerden of zelf doen of deden weten hoeveel effort erin steekt, hoeveel slaap ge ervoor moet laten. Omdat ik er zo trots op ben maar er tegelijkertijd niet mee te koop loop en omdat er eindelijk eens iemand het erkende. Er bestaat zoiets als World Maternal Mental Health Day, iets wat in ons land zeker nog wat aandacht kan gebruiken. Daarom steun ik Le Coeur à Marée Base stilletjes in haar strijd voor meer inspraak/rechten voor moeders die op bevallen staan, en het hoeft uiteraard niet te stoppen bij het bevallen zelf. Want daar wringt bij mij een heel klein schoentje: vanaf dat die baby er is, is de moeder precies tweederangs. Iedereen wil de baby zien, vasthouden, weten hoeveel ‘het’ weegt en meet, of ‘het’ goed slaapt (ha. ha!), de interesse in de moeder die net haar plasbuis, vagijn en buikholte opofferde is tanende. Ook na 2 jaar heb ik het persoonlijk nogal moeilijk met het feit dat mijn kinderen eerder begroet worden dan ik, àls ik al begroet word… “Hoe is het met de kindjes?” is een veelgehoorde vraag, maar vragen die mensen zich ook af hoe het oprecht met mij gaat? Ik merk dat ik zelf ook soms in die val trap (damn you, schattige baby’s), al doe ik mijn best om eerst mijn aandacht tot de moeder/ouders te richten en dan pas op de baby/kinderen.

Daarom: vraag aan moeders, vaders, iedereen die er nood aan heeft om gehoord te worden en om zijn of haar verhaal te doen of gewoon even het hart te luchten hoe het is, hoe het écht is, en luister. Vul ook niet te snel aan met je eigen verhaal, maar wees begripvol, zelfs als je niet goed weet wat te zeggen of wat er nu precies scheelt. Nog tips 👉

View this post on Instagram

De laatste Eva’s gedacht van het jaar. Eentje over mijn burn-out, die pas in juli zo benoemd werd, maar eigenlijk eind 2018 al als een spinnenweb in mijn lijf zat. Ik wilde het niet toegeven, ik wilde vooruit. Tot het hyperventileren, de hartkloppingen, de koppijn, de spierpijn en totale overprikkeling me dwongen om te schrappen. En hoeveel deugd het me deed, en hoeveel ik heb geleerd. En nu voel ik me beter. Geen verlichte geest, geen supermens die plots 15kg minder weegt of het leven volledig op orde heeft. Maar gewoon mezelf, bevrijd van de klauw die al jaren naar mijn middenrif greep. // Ik wens het u ook toe! Naar de huisarts gaan is de eerste en misschien wel moeilijkste stap. Vecht tegen uw stemmetjes (‘Overdrijf ik nu niet? Ik heb het toch wel goed eigenlijk? Ik heb nu toch eigenlijk geen recht om te klagen?’ ...?’) en neem uw telefoon. Stap toch nog te groot? Boekentips: ‘Hyperventilatie ontkracht’ van Chris Lenaerts en ‘Patronen doorbreken’ van Hannie van Genderen & Gitta Jacob #evasgedacht #burnout #cartoon #evamouton

A post shared by Eva Mouton (@eva_mouton) on Dec 17, 2019 at 2:39am PST

Babbelen staat dus op hooggenoteerd op het lijstje ‘hoe geneest ge een overspannen brein?’ Uiteraard is dat voor elk van ons anders en kan je misschien niet met iedereen hierover in gesprek treden, maar eerlijk zijn tegen uw partner, therapeut en/of goeie vrienden is heel wat. Ah, en de reden waarom ik hier zo eerlijk ben over mijn mentale gezondheid, is omdat ik weet dat mensen online naar herkenning zoeken. Ik zoek die zelf ook en toen ik op zoek was naar eerljke verhalen over stress, merkte ik op dat heel weinig mensen open zijn over hun struggle(s). Dus voilà, ik wil er met dit specifieke verhaal zijn voor de volgende die op zoek gaat naar herkenning, naar tools, naar hulp, naar aanvaarding, naar manieren om om te gaan met de mental load die vandaag op onze schouders rust. Ik deel al lang (stukken) van mijn leven hier en op Instagram, en dit hoort er nu ook eenmaal bij. Ik wil niet vergeten hoe ik mij nu voel, ik wil het opschrijven, om later op terug te kunnen kijken, om te tonen wie ik ben, om te blijven onthouden dat ook dit het leven is. Dat het niet altijd mooi is, maakt mij kwetsbaar, daar ben ik mij van bewust. Dat het zo open en bloot is, is voor sommigen een reden om te stoppen met lezen, om te ontvolgen en/of met de ogen te rollen, “z’is daar weer”. Welja, ik ben hier weer, kwetsbaarder dan ooit, for the time being, en nee, ik hoef niet door iedereen gelezen of gevolgd te worden. 1 berichtje van 1 iemand die hier iets aan heeft is genoeg, En ik kreeg al heel wat hartjes onder de riem toegestuurd van mensen die het ook ooit meemaakten, die hetzelfde nu doormaken, of die door mijn verhaal ook inzagen dat ze ook hun breekpunt hebben bereikt. En er schuilt zo veel moed in het delen, het toegeven en het troost zoeken. Ik vond de cartoon van Eva Mouton hiernaast dus ook heel toepasselijk om hier te vermelden <3.

Naast het ‘mijn verhaal delen’, staan er uiteraard nog wat andere dingen op mijn ontstresslijstje. Bezig zijn met mijn handen is een goeie: puzzelen, macramé, tekenen/kleuren, mijn kamerplanten verzorgen of in de tuin werken. Die activiteiten slorpen mij zodanig op dat mijn brein de kans niet krijgt om weg te glippen in een negatieve gedachtenstroom. Net zoals yoga, trouwens. Sporten valt mij momentel nog even fysiek te zwaar, maar ik hoop dat wanneer mijn kapotte batterij weer up and running is, ik ook nog eens zal kunnen runnen. Voorlopig hou ik het qua lichaamsbeweging op wandelen en dan liefst van al in de natuur. Ik merk trouwens dat ik dat een tijdlang kwijt was: het besef dat de natuur en beestjes mij zo hard kunnen opladen. Stadsmens, zeker?

Ook mediteren werd mij meermaals aangeraden, en ook al moet ik er mijn draai nog wat in vinden, ik wil er mij wel in verdiepen en het proberen om het meermaals per week te doen. Calm, Headspace & Ten Percent Happier zijn apps die u op weg zouden moeten kunnen zetten, als ge ‘t ook wilt proberen.

Voor wie op zoek is naar meer balans in zijn of haar leven, zijn de podcasts Werk & Leven en Best of Both Worlds aanraders. En uiteraard is er heel wat literatuur die kan helpen, maar voorlopig is het voor mij niet echt simpel of ontspannend om een boek te lezen. Mijn hoofd kan er niet lang bij blijven, maar ik hoop dat het in de toekomst nog eens lukt om er eentje te lezen. Dit is alleszins al een lijstje met boeken die nieuwe inzichten kunnen bieden:

“The first step
To getting what you want
Is having the courage
To get rid of
What you don’t”

• JOMO van opruimcoach Nele Colle is er eentje waar ik zelf al lang wilde induiken, omdat ik een lezing van haar volgde en ik daar keihard van heb genoten. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat minder spullen meer rust bieden, zowel in uw huis als in uw hoofd. Mocht ze dus binnenkort eens in uw buurt passeren: zeker de moeite om eens te gaan luisteren. Dankzij haar ben ik beginnen opruimen en ook al vergt het wel wat wilskracht en energie, het bleek een ontzettende moodbooster te zijn.

• The Gifts of Imperfection van Brené Brown werd mij in de handen geduwd, maar ik ben er helaas nog niet in begonnen. Het zou life changing zijn, dus ik ben wel benieuwd.

• Nog in de categorie ‘werden mij aangeraden, maar vooralsnog nog niet gelezen’: De Kunst van het Ongelukkig Zijn van Dirk De Wachter en The Antidote van Oliver Burkeman.

• En dan in de categorie ‘kwam ik ergens tegen en leken mij zeker interessant, maar heb ik dus ook nog niet gelezen’: Misschien Moet je Eens met Iemand Praten van Lorri Gotlieb en Lost Connections van Johann Hari.

En als allerlaatste: ik ben iemand bij wie de stress ook fysieke gevolgen heeft, en dan vooral op vlak van ademhaling en spierpijn. Kersenpitkussentjes en massages zijn heilig en buikademhaling is cruciaal. Mijn therapeute gaf mij de tip om die te oefenen door te ruiken, dus kocht ik mij een anti-stress aroma-oliedingetje om aan te ‘sniffen’ wanneer ik moet kalmeren. Call me crazy (echt waar, ge moogt), maar ’t helpt mij wel.

Dus ja, zelfzorg ziet er voor mij ongeveer uit zoals ik hierboven heb beschreven, en is zowel mentaal als fysiek. En al praktiserend, genees ik. De ene dag al wat beter dan de andere, niet elke dag is een goeie dag. Er zijn er nog altijd waarop ik mezelf voorbij loop omdat er geen tijd is, omdat de kindjes ziek zijn, omdat de nacht hels was, omdat ik mij niet goed voel. En da’s ook OK, Rome wasn’t built in a day. Op de slechte dagen is het vooral belangrijk om niet te vergeten dat niets doen ook deel van het genezingsproces is en om geduldig te zijn. Dus ik sluit graag af met deze 2:

En wat helpt er u om te kalmeren? Tips allerhande blijven welkom, is ‘t niet voor mij dat ze werken, dan misschien wel voor iemand die hier ooit komt lezen omdat hij of zij op zoek is naar herkenbaarheid.