OH, 2021

Het jaar waarin ik ineens twee schoolgaande kleuters had. En grijze haren (geen idee of daar een verband tussen is). Het jaar waarin het (over)leven in de pandemie een gewoonte werd. Waarin knuffels schaarser werden en zorgen talrijker.

Het jaar waarin ik de moed, of tijd, of beiden niet meer vond om hier dingen neer te schrijven.

Het jaar waarin ik een tattoo liet zetten. En waarin ik mijn haar opnieuw kort knipte. Van beiden ontzettend content.

Het jaar waarin ik mijn bekkeninstabiliteit aanpakte bij de kine en opnieuw begon te lopen.

Het jaar waarin ik startte met intermittent fasting, en daar de vele voordelen aan den lijve mocht van ondervinden.

Het jaar waarin ik besefte dat samenzijn met collega’s goed is voor mijn gemoed.

Het jaar waarin tijd nog meer door de vingers leek te glippen, hij ging wel vooruit maar alles leek toch stil te staan. Er gebeurde zo weinig, er werd zo weinig gepland, er werd afgewacht, niemand wist wat komen zou, en nog steeds niet.

Het jaar waarin er hoop was, in de vorm van vaccins, maar ook moedeloosheid, van tijd tot tijd. Want hoe lang duurt een pandemie en wat voor zin heeft het allemaal nog als je amper leuke dingen mag/kan doen met de mensen die je het liefst hebt? En wanneer weer alles mogelijk leek, voelde het dan eigenlijk ook weer niet goed, want te snel…

Het jaar waarin ik ontzettend genoot van het gezelschap wanneer we dan toch eens samenkwamen. Waarin er onvergetelijke trouwfeesten plaatsvonden.

Het jaar waarin we de rotte vloer hier uit de living gooiden en eindelijk voor de gedroomde visgraat (en plinten!) gingen.

Het jaar waarin we 15 jaar samen zijn, en 5 jaar getrouwd. Daar zou een feest voor gegeven zijn, if it wasn’t for corona.

Het jaar waarin alles voort kabbelde en wij voort ploeterden.

Het jaar waarin ik verlost raakte van mijn anticipatiestress, omdat er weinig was om te anticiperen, maar ook omdat die kinderen opgroeiden en zelfstandiger werden. Een heel groot deel van mijn stress werd daarmee overboord gegooid, ook al blijf ik een newborn lover in hart en nieren.

Het jaar waarin mijn lief zijn bedrijf op de kaart zette en we van het ondernemersleven konden proeven.

Ik was hier weinig aanwezig, deelde meer gedachten op Instagram. Ik wil het komende jaar wat meer neerschrijven op deze plek, gewoon om niet te vergeten wat er door mijn hoofd raast en hoe de maanden en seizoenen aanvoelen. We zullen zien of het lukt… Het is mij ondertussen (dankzij Instagram dat een mooie terublik biedt in alle gedachten die ik het voorbije jaar gehad heb) toch nog gelukt om een jaaroverzicht te maken, zoals ik elk jaar doe, 20 dagen te laat, maar bon, het staat er nu toch.