CORONADAGBOEK [5]

Ik begon eind mei aan deze blogpost, en we zijn nu al een maand later, maar ik wilde toch nog even delen hoe het mij de laatste maand afgaat. Het is lichter, in mijn hoofd en voor mij ogen. Er is perspectief, er is ademruimte. Lio gaat sinds eind mei naar de crèche, en dat doet opnieuw 3 dagen, zoals altijd al het plan was. Lucy gaat sinds begin juni naar school, halve dagen omdat we ze ‘s middags toch moeten afhalen en ze dan pompaf is van een intensieve voormiddag kleuteren. Ikzelf ben sinds begin mei 3/5e aan het werk en ook dat zorgt voor minder stress. Tegelijkertijd is er ook meer werk, dus ik kan mij tijdens werkdagen ook zinvol bezig houden, een gevoel dat in ‘t begin van de lockdown ontbrak omdat alles zo heel verwarrend, onzeker en onduidelijk was. Maar nu ontwart alles zich wat, zagen we al wat meer vrienden, telkens voorzichtig en bewust van de situatie die nog altijd precair is. We blijven verder nog altijd zo veel mogelijk in ons kot en genieten van onze tuin als het mooi weer is, buiten kunnen zijn maakt alles zo veel luchtiger. Er is dankzij crèche en school en werk weer wat routine en dat heeft mijn hoofd zo hard nodig. Nodig om er af en toe eens wat tijd exclusief voor mezelf te kunnen tussen steken. Zoals deze voormiddag, toen ik mezelf trakteerde op een terrasje in de ochtenzin met een croissant en een sapje. Het is ons zelfs al gelukt om een babysit te strikken en een avondje én een dag naar Gent te ontsnappen om terrasjes te doen en vrienden te zien, stel u voor. We slagen er dus in om na die weken die eindeloos leken te duren en de dagen die gewoon in elkaar overvloeiden om terug voor onszelf te zorgen, om ervoor te zorgen dat we elkaar niet kwijt geraken, om te babbelen, om over de toekomst te mijmeren, om de verbouwingen verder te plannen, om onze ondernemerszin weer aan te wakkeren en projectjes uit te werken in de vorm van een podcast en een zomerbar. Want we willen niet dat 2020 geboekstaafd zal worden als het jaar waarin we door coroana niks nuttigs hebben uitgestoken. OK, het is een kutjaar waarin verwachtingen moesten worden bijgesteld en plannen gecancelled, maar we zijn zélf verantwoordelijk voor wat met de huidige situatie aanvangen en hoe we aan de slag gaan om toch nog betekenisvolle dingen te doen, het hele ‘kinderen in leven houden’-verhaal eventjes buiten beschouwing gelaten. Dus er liggen dingen in ‘t verschiet, we werken aan de (onzekere) toekomst, voorzichtig, maar met veel goesting. En dat doen we dus ook samen, want zelfs al waren we tijdens de lockdown altijd bij elkaar, ge kunt elkaar snel verliezen. Dat merk ik ook soms aan mijn DM’s: of ik geen tips heb om de relatie met je partner te onderhouden. Daar komt nog een blogpostje van, want dat is inderdaad niet makkelijk en ge moet werken en plannen en babbelen en ermee bezig zijn. Dat is normaal dat dat moeilijk is, ge zijt niet alleen.

En naast zorgen voor elkaar is er dus ook meer tijd voor zelfzorg en dat komt uiteraard voor iedereen in een verschillende vorm, maar corona heeft duidelijk gemaakt dat dat voor mij in de gedaante van schrijven (op mijn blog en in mijn bullet journal) en Animal Crossing spelen op mijn Nintendo Switch komt. Ik merk aan mezelf dat ik weer beter tegen geluiden kan en dat ik opnieuw geconcentreerd een boek kan lezen, het doet zo’n deugd om te beseffen dat, doordat ik die dingen terug kan en apprecieer, mijn lichaam en geest aan ‘t herstellen zijn. En het besef dat ik mij beter voel als ik elke dag magnesium slik, omdat ik mij dan minder gestresseerd voel, dat mijn spieren dan minder zeer doen en dat mijn systeem precies kalmer is. Ik besloot ook dat als ik voor mezelf wilde zorgen, dat ik mijn hyperventilatie (die dankzij corona bigger en bolder than ever terugkwam) moest aanpakken. En ik ben er zo dankbaar voor dat ik dankzij een goed gesprek met mijn huisarts daar de beste kinesiste voor heb gevonden.

View this post on Instagram

A post shared by AMAURY (@amoorie) on Jun 12, 2020 at 11:34am PDT

Nog iets anders dat mij extra rust gaf is het feit dat de kinderarts Lio volledig goedgekeurd heeft en dat de toxoplasmose geen vat heeft gehad op haar kleine lijfje. Mijn kleine sterke meid is een baby zoals een ander, die parasiet heeft ze overwonnen en ik kan niet trotsen zijn op dat minimenske, want zoals voorspeld kwam ze vrolijk stappend uit de lockdown en ligt de wereld nu letterlijk aan haar voetjes, waarvoor ik de schattigste roze sandaaltjes kocht (bij Brantano want die mensen hebben het nu extra hard nodig 💔).

En als laatste, nog iets compleet anders, maar ik moet het erover hebben: de Black Lives Matter movement gaf mij zoveel inzichten, zoveel dat ik er een aantal dagen slecht en moe en gestresseerd van was, maar dat dat alles uiteraard niks was in vergelijking met het grote leed van zwarte en gekleurde mensen. Ik ben er strijdvaardig van geworden, ik wil niet meer weg van die pijnlijke discussies, ik wil strijden, een bondgenoot zijn. En op sommige dagen gaat mij dat beter af dan andere, maar ik wil het aanpakken. Door mijn kinderen te leren over ras bijvoorbeeld, door hen boeken voor te lezen die hen doen nadenken over (huids)kleur, of die hen tonen dat diversiteit mooi en echt is, zoals het nieuwste boek van Hanne Luyten, prachtig (en een zeer geschikt eindejaarscadeau voor kleuterleiders). Ik leer elke dag bij, lees veel blogs en Instagramposts en -stories, ben mezelf aan het educaten en dat doet zo’n deugd. Mijn ogen die opengaan van al die nieuwvergaarde kennis, daar heb ik dus ook deugd van. Grote aanrader, want voortschrijdend inzicht is niet alleen van toepassing op het hele coronavirusdiscours, maar ook zeer nuttig als ge tijd en energie investeert in het verhaal van zwarte en gekleurde mensen. Van mening veranderen is ook geen schande, dat maakt u net een beter mens.

“We zijn verschillend, en het zijn al die verschillen die samen moeten kunnen staan. Naast elkaar. Niet onder of boven elkaar. En zoals de blacks al eeuwen dat fundament van kolonisatie en onderdrukking met zich meezeulen, en de lasten die zij elke dag ondervinden, ewel, wij zullen ook een keer iets moeten voelen. Van hoe het niet moet. Wij zijn diegenen die nu moeten strijden voor hen, vind ik, voor de eindeloze strijd die zij al zo lang voeren.”

— Vertellementen