CORONADAGBOEK [4]
Deze post is alweer een samenraapsel van de gedachten en gevoelens die ik de voorbije weken had, week 7 of 8 of 9, ik ben de tel kwijt. Wat ik wel weet is dat in tussentijd de bomen hun lege takken hebben gevuld met blaadjes en dat de eendenkuikens in onze beek,ondertussen jongvolwassen eenden zijn. Eigenlijk maakt de tijd ook niet veel uit, het weegt, alles weegt. Zorgen, zorgen, zorgen, eten op tafel zetten, dat door de ene bijna nooit gesmaakt wordt en door de andere vrolijk in het rond wordt gezwierd (ik weet het, het is een fase, maar niet de fase die ik in quarantaine wilde beleven). Wanneer de dochters in bed liggen (en dat is nu standaard een (paar) uur later dan in niet-coronatijden) is er dan eindelijk tijd voor onszelf, energie helaas niet. Er sloeg de voorbije weken ook een nieuwe soort vermoeidheid toe, zowel bij mij als het lief. Zo van die vermoeidheid die in alle vezels van uw lijf kruipt, die u op slag 10 jaar ouder doet lijken (ik denk serieus na over fillers na deze lockdown). En toch gaat ge laat slapen, want ge hebt al zo weinig tijd voor uzelf: vicieuze circle of death. Constant opruimen, vaatwassers en wasmachines vullen, kindernageltjes knippen (hoe rap groeit dat?!), diezelfde kinders in bad doppen en daar zelf ook eigenlijk veel nood aan hebben, maar telkens wanneer ge met die kinders in bad belandt beseffen wat voor een non-ontspannend idee dat was. Amper iets voor uzelf kunnen doen, moéten gaan wandelen omdat de kinders thuis kierewiet worden, waardoor het niet altijd makkelijk is om er effectief ook zélf van te genieten en ‘t is ook niet alsof ge een doel hebt of uzelf kunt belonen met een pannenkoek achteraf. Alle dagen die er hetzelfde uitzien, mijn inspiratie voor en zin in voedsel die afnemen met de dag, en tegelijkertijd gaven wij hier nog nooit zo veel geld uit aan datzelfde voedsel, echt los derover. Ondertussen verontschuldigt iedereen zich ook voor zijn zogenaamde luxeproblemen, maar ik stel voor dat we dat woord bannen. Ja, er gaan mensen dood en er zijn mensen ernstig ziek, maar de (mentale) problemen van de mensen die eenzaam zijn, die stilaan gek worden van de kinderen rondom zich, die alcoholverslaafd zijn, die affectie missen, die geen werk meer hebben, die hun zaak moeten sluiten, … zijn evenzeer échte problemen. Real life struggles, die nu uitvergroot worden beleefd en waar ge precies nergens écht mee terecht kunt, want iedereen heeft wel iets. Dus ja, ik rant hier maar wat :)
Ikzelf behoor tot de groep van ouders die hun kinderen gelukkig niet hoeft te pre-teachen of zich zorgen moet maken over opvang. Mijn werkgever is heel attent en zegt dat een terugkeer naar kantoor voor de komende weken (maanden?) voorlopig niet noodzakelijk is. We kregen vorige week telefoon van de crèche en hebben besloten dat we Lio graag een tweetal (halve) dagen zouden willen laten gaan. Voor haar ontwikkeling, én zodat wij op die momenten toch dat tikkeltje efficiënter zouden kunnen werken. Voor Lucy maak ik me ondertussen geen illusies, die gaan we minstens nog tot en met augustus moeten zien te entertainen. Gelukkig is er een oplossing die het ietwat kan verlichten voor sommige ouders (helaas vallen zelfstandigen weer uit de boot) en werd het corona-ouderschapsverlof in het leven geroepen. Mijn vent en ik gaan er wellicht beiden beroep op doen, en op die manier zal het wel lukken, de ene dag wellicht iets makkelijker dan de andere. Want eerlijk, naast die vermoeidheid was hét overheersende gevoel van de voorbije weken er eentje van falen, op zoveel vlakken tegelijkertijd. Onze werkgevers verliezen, want we kunnen ons niet 100% voor hen inzetten, onze kinderen verliezen om exact dezelfde reden én we dreigen ook onszelf en onze shit te verliezen. Alleen maar verliezen. Pas op, uiteraard gaat en moet dat hier lukken, maar wel tegen een serieuze mentale kost. Iedereen beleeft zijn lockdown op zijn manier, maar de combo van pas hersteld zijn van een burn-out plus lichtontvlambare kleuter plus tandenkrijgende baby is een pittige. Lucy kent ondertussen alle seizoenen van Puffin Rock & Peppa Pig vanbuiten (goddank voor Netflix) en Lio is bang van de buitenwereld en is helemaal ontregeld wat dutjes betreft. Goddank dat de vent in ons gezin een stabiel iemand is, want ondertussen is mijn draagkracht al zodanig gedaald dat ik extreem gevoelig ben geworden aan plotse en luide geluiden. Nogal onhandig met twee jonge kinderen in huis, wiens primaire talent uiteraard af en toe de keel openzetten is. Ik ben blij dat de roep om ook aandacht te besteden aan mentaal welzijn steeds luider klinkt. En de roep om meer aandacht te hebben voor de noden van onze kinderen ook, for that matter. Want de (fysieke) gezondheid is belangrijk, en de economie is belangrijk, maar deze lezersbrief van een mama in De Morgen legt de vinger zo pijnlijk mooi op de wonde…
“Ook al is dit het moment in je leven waar je meer dan ooit nood hebt aan een begripvolle mama die tijd voor je vrijmaakt, je zult het moeten doen met de haast-je-rep-je-mama met het ietwat korte lontje omdat ze de andere bordjes ook in de lucht moet houden. Wil dat zeggen dat er de komende weken in ons (en menig ander) huishouden wel eens sneller een stem zal worden verheven, een deur zal worden dichtgeslagen, een traan zal rollen? Ik denk het wel jongen, maar de economie, die zal tenminste draaien, en dat is wat telt, niet?”
En eigenlijk wil ik hierop aansluitend ook dit hele stuk (met dank aan Frauke Heyde om het te delen) hier knippen en plakken, maar ik hou het ff bij dit deeltje en nodig u uit om het te lezen:
“Everyone is grieving and struggling right now. When I’m not pulling my hair out, I’m trying to be grateful that I am with my family, they are healthy and safe, and I am not enduring this period in total isolation. But this pandemic is highlighting all that is wrong with our systems set up to support families. [...] This current situation is almost prophetically designed to showcase the farce of our societal approach to separating work and family lives. We are expected to work from home full time. And care for our children full time. And we cannot have anyone outside our immediate household help. It can’t work and we all are suffering at the illusion that it does.”
Verder waren de afgelopen weken er ook van huilen, mogelijks samenhangend met die bovengenoemde vermoeidheid. Ik zette het op een huilen toen een wildvreemde meneer me toelachte vanop zijn fiets, omdat iedereen tegenwoordig superwantrouwig is en dat daar blijkbaar standaard ook onvriendelijkheid bijhoort. De tranen overvallen mij op de meest onverwachte momenten. Huilen, wanneer ge uw pasbevallen vriendin niet in de armen kunt nemen. Huilen, huilen, huilen. Ik wil alleen nog maar mijn vrienden, het hunkeren naar sociaal contact is dé grootste nood. Fuck de kleuterschool, fuck de crèche, fuck naar kantoor gaan, ik wil babbelen, knuffelen, wijn drinken, hapjes delen, plannen maken, feesten, aan ‘t kampvuur zitten, barbecuen, liefhebben, uithuilen, troosten, geruststellen, zachtjes meehuilen, aaitjes geven. Aan de vriendinnen die net een kindje kregen, aan zij die net een jarenlange relatie verbrak en opnieuw begint, aan zij die zwanger en moe is, aan zij die angsten hebben, aan zij die alleen zijn, aan zij die het nodig hebben.
Anderzijds sluit ik alweer graag af met een positieve noot, want die zijn er zeker ook: Lio zal snel kunnen stappen en klimt overal op, Lucy genoot van het zien van haar klasgenootjes tijdens één van onze wandelingen, we hebben al 2 leuke quiz’jes gedaan met onze vrienden, de kuisvrouw kwam langs en dat zorgde voor een frisse bries in mijn hoofd, ook al had ik een bang hartje om haar in onze bubbel te laten (wij waren gelukkig wel haar allereerste post). Het einde is in ziht zei iemand tegen mij en dat wil ik graag geloven, maar ik kan het helaas niet, maar ik heradem wel al een beetje. Gezond verstand is nu het enige codewoord, ik wens er iedereen een flinke portie van toe.