MENTALE MIST

‘Overspannen’ lees ik op het doktersbriefje dat op de post moet. Ik voel het fysiek, in mijn schouders, mijn longen, mijn energiepeil. Het bekruipt mij mentaal, wanneer ik het amper doorheb, de paniek, de uitputting, de frustratie. Mentale mist is hoe ik het het best kan beschrijven, zo veel dingen zien, maar allemaal flou, er niet (meer) aan kunnen, omdat het te vol zit, daar in mijn hoofd, de gedachten (en bijhorende gevoelens) zijn gewoon met teveel. Dus ik weet niet waar ik heen zal gaan met deze post, want ik heb eigenlijk geen ander punt dan: het gaat efkes niet zo goed met mij. Maar ook dat het OK is om (efkes) niet OK te zijn.

“Het gaat niet zo goed met u, hè?” vroeg een vriendin mij midden oktober. Ik had al maandenlang niet stilgestaan bij het antwoord op die vraag eigenlijk. De kroost wordt in leven gehouden, ons huis wordt afbetaald, het leven doet voort met hetgeen waar het de laatste jaren zo goed in is en dat is razen, alsof ik niet net 2 kinderen op de wereld heb gezet. Maar een paar dagen na die vraag had ik het pas door: “hey ja, eigenlijk gaat het écht ni zo goed, hè amootje?” En nu, nog wat later, heb ik het eindelijk volledig toegegeven en bijna aanvaard: de stress die ik voel is al lang aanwezig, eigenlijk al van in het begin van het jaar, toen ik het verdict kreeg van de toxoplasmose. In retrospect zie ik dat ik de voorbije maanden inderdaad niet naar behoren functioneerde, alle signalen die toonden dat mijn hoofd haperde, dat er langzaamaan zo veel spanning in mijn lijf en kop sloop dat ik het amper gemerkt heb. Vals en sluw en leep, dat stressbeest.

Dus nu voel ik mij moe, maar niet het soort postnataal moe, uitgeput eigenlijk, maar dan vooral mentaal (en het lijf volgt onverbiddelijk). Concentratie 0, energie nihil. Letters die dansen op mijn scherm, alles na 10 seconden weer vergeten zijn, in de winkel staan en de 3 dingen waarvoor ge daar zijt niet kunnen opsommen of langer dan 1 gang kunnen onthouden. “Ah, zo voelt dat dus, als ge op zijt.” The mental load, de zoveelste herstructurering op het werk, het pendelen, het onderhouden van uzelf, uw relatie en uw erbarmelijk sociaal leven, uw kinderen in leven houden en liefst ook wat deftig opvoeden, ‘t is efkes teveel.

En het feit dat ik na 5 maand moederschapsrust (haha, rust!) maar een aantal weken terug aan het werk was en het toen al niet meer aankon, voelt als een persoonlijk falen, ja. “Waarom ben ik zo zwak? Er zijn collega’s met meer kinderen/zorgen dan mij die hun leven perfect kunnen leven en balanceren, gij zieligaard” - om maar een stukske uit mijn gedachtenstroom te plukken. Maar de weken thuis hebben mij ondertussen al iets rustiger gemaakt, ik besef dat het werk slechts één van de vele dingen is die aanleiding gaven tot dit, iets dat zich al heel lang en langzaam kon opbouwen. Ik besef dat ik aan ‘t genezen ben door te kiezen voor mezelf, maar dat maakt het er niet minder moeilijk op. Het gaat al beter met mij dan een paar weken geleden, toen meer dan 3 to do’s op een dag zo’n torenhoge last leek. Toen ik moest rusten na een bezoek aan de houthandel om onze vloer te gaan kiezen. Toen ik zo besluiteloos was over de stomste dingen…

Ik pak het aan, ik praat wanneer ik er nood aan heb, spreek meer uit, heb professionele hulp gezocht en kan terecht bij mijn begripvolle dokter. Ik ben sterk, dat weet ik, maar nu wil ik misschien ook even zwak zijn, los laten, kijken waar mijn prioriteiten liggen, waar ik energie voor heb, wat mij energie geeft. Zoals gezegd: ‘t is heel erg moeilijk om te beschrijven hoe ik mij voel en de vinger te leggen op wat er nu precies scheelt met mij, maar wat ik wel kan zeggen is dat ik tijd neem, ook al voel ik mij nu soms een valsspeler en bedrieger, omdat het nodig is. Omdat ik alleen op deze manier rustig(er) ben en kan worden. Omdat mijn dochters recht hebben op een gezonde moeder. Omdat ik er verdomme duidelijk al lang nood aan heb.

En ik begrijp dat mensen die ‘thuis gezet zijn’ afstand nemen van het hele online gebeuren. Iedereen zijn manier om te onthaasten/ontprikkelen, maar mij helpt het om dit te delen, dit is mijn safe space, hier moet ik kwijt wat soms zo moeilijk gezegd kan worden. Omdat ik wil onthouden hoe ik mij op dit moment voel, omdat ik dit al lang doe, omdat dit misschien herkenbaar is, omdat iemand die dit leest zich dan misschien minder alleen of beter begrepen voelt. Ik ga dus ook niet ineens verdwijnen, omdat ik mij wat slechter voel. Ik duik misschien wat onregelmatiger op, maar ik ben hier nog. En vraag gerust hoe het gaat, ik ga eerlijk antwoorden :)

Voelt ge u misschien ook kak, is het teveel in uw kop? Omring u met mensen die u bovenstaande vraag durven stellen, met mensen die u begrijpen, die u de afbeeldingen die deze post illustreren doorsturen, met een huisarts en een psycholoog die ge vertrouwt. Ge komt er wel, maar ‘t zal misschien efkes duren. Want:

En voelt ge u top? Des te beter! Wees waakzaam voor mensen in uw omgeving en probeer signalen op te vangen. Bovenstaande tips van 4 voor 12 kunnen je wellicht helpen.

En dan nog een speciale vemelding voor ‘Binnenkant’ van Brihang, toepasselijk tune’tje om deze woorden te vergezellen. Check bij uitbreiding zijn volledige nieuwe plaat, net zoals die eerste serieuze voltreffer.

“Check mijn gevoelens up en neer gaan.
Het komt goed, het gaat wel over en het gaat meevallen.
Ja, dat zeggen ze meestal.
Het komt goed, het gaat wel over en het gaat meevallen.
Maar ik geloof er niet zo veel van.
Want een wonde langs de binnenkant, hoe geneest dat? Hé? Want daar kun je toch niet zomaar op de wonde blazen?”