ANGST, ONZEKERHEID EN HERKENBAARHEID

Hey, ik ben Amaury en ik heb de laatste tijd wat teveel zitten nadenken and we all know that ain’t good. Ik ben namelijk wat angstig geworden, als het op mijn 17 maand oude peuter aankomt en wel op één specifiek vlak: ermee buiten komen. Na het lezen van deze woorden is ‘t precies toch wel wat mensen ‘anxiety’ noemen: “I’m really like nervous all the time. … It’s like I’m waiting in line for like a roller coaster and that stupid like butterflies-in-your-stomach feeling you get. I get that all the time. And then I never get the feeling after you ride the roller coaster.” Heel maf, want ik ben totaal geen angstig persoon, noch een overthinker. En toch zit ik dus sinds kort met die zenuwachtigheid wanneer wij of ik met de peuter (moeten) buiten komen. Ik weet dat ze van routine en thuis zijn houdt en heb haar liefst rustig en gelukkig. Maar ik merk ook dat ze graag buiten is, veel wil wandelen nu ze dat deftig kan en dingen wil ontdekken. Is mijn moederhart daar niet klaar voor of ben ik gewoon straight out aan ‘t flippen? Want ik wéét dat ik een braaf kind heb dat amper drama zal maken, ik ken haar goed en speel bij vertrek op zo veel mogelijk noden in (water, koekjes, fruit, speelgoed, boekje, melk) en toch is er die onredelijke stress die zich in mij opstapelt. Heeft het iets te maken met de hormonen die baby 2 met zich meebrengt of met het feit dat ik ze meer moet leren loslaten? Of is deze kerstvakantie waarin we echt heel veel samen waren er wat te veel aan, moet ik wat meer afstand nemen? Ik merk ook dat ik het supermoeilijk heb met ‘activiteiten voor het kind verzinnen’. Ze slaapt amper of niet in een buggy, dus een dagje uit plannen, maakt mij compleet crazy en voor knutselen of dergelijke lijkt ze mij nog zo klein. Op de crèche geeft ze ook aan dat dingen die te maken hebben met ‘jezelf vuil maken’ (zoals vingerverf) niet zo tof bevonden worden, dus dat laat ik voorlopig ook nog even aan ons voorbij gaan. Mijn energielevels zijn ook danig laag dezer dagen dat alleen nog maar bij het nadenken over wat ik met het kind kan doen de moed mij in de schoenen zakt. Voorlopig gingen wij dus niet zwemmen of naar de zoo, omdat ìk het niet zie zitten. En daar voel ik mij dus keischuldig over, tegenover haar, het mini-mensje dat misschien wel keihard nood heeft aan die dingen, maar het nog niet uitgelegd krijgt. Iemand ervaring met dit soort gevoelens, gaat dat over? Ik wil niet de kluizenaarmoeder worden…

P.S.: ik probeer mezelf niet teveel alleen te laten met gedachten/gevoelens zoals deze, dus vandaar dat ik ze hier even neerschreef. Ik merk vaak dat ik herkenbare dingen deel door jullie reacties erop, vandaar ook de 2 bovenstaande quotes, als reminders voor mezelf.

Zit je met iets? Reach out, blijf er niet mee zitten, praat, bel, schrijf, er is altijd iemand die luistert.