CORONADAGBOEK [2]

Week 3 is gepasseerd, iedereen leeft hier nog, en ik ben eindelijk eens achter mijn pc beland om mijn onsamenhangende gedachtenflubber vorm te geven en in ietwat deftige zinnen te gieten. Weekends zijn nu meer dan ooit een verademing, nergens naartoe moeten is zo makkelijk. En toch heb ik ademnood en voel ik mezelf weer verglijden in de mentale toestand van een aantal maand geleden. Ik merk hoe fragiel ik nog ben, hoe hard ik structuur nodig heb, hoe hard ik mijn weg nog aan het zoeken ben. Dus nee, het gaat momenteel niet zo goed, want zelfs na een rustige, zonnige zondag als vandaag, die eindigt met ik die achter het fornuis met een tandenkrijgende, hangerige baby op mijn heup sta, terwijl Lander onze protesterende kleuter in bed legt, ben ik kapot. Mijn gedachten gaan met mij lopen, de uitzichtloosheid is slopend, ik kan amper rust vinden. De weekdagen waarop ik moet werken zijn totale chaos, ik kan mij amper concentreren, maar wat wil je met een 1- en 3-jarige in uw kot? Aan het einde van de dag ligt ons huis zo overhoop dat ik zelf dreig te ontploffen. Afgelopen week gebeurde dat ook en herkende ik mezelf niet, ik heb geroepen op mijn kleine kinderen die eigenlijk niks verkeerd deden en ben echt de slechtste moederversie van mezelf. Ik probeer elke dag een keer buiten onze vier muren te komen met Lucy, die ondertussen bijna 24/7 met haar tuutje in de mond rondloopt (terwijl we dat zo goed aan het terugdringen waren tot ‘enkel in bed’). Lio geniet er ook van, maar met haar is het minder makkelijk om elke dag een toertje te doen. We laten haar uiteraard rondkruipen in de tuin, hopelijk vergeeft ze ons het feit dat we haar niet optimaal kunnen entertainen. Ik worstel zo hard met het constante zorgen, het gebrek aan privacy of tijd voor mezelf (mijn god, 2 uur per dag alleen op een trein zitten klinkt nu als een godsgeschenk). Ik weet niet hoelang ik dit nog trek… Maar wij the lucky ones, dat besef ik - ondanks mijn geklaag - maar al te goed. Wij hebben een dak boven ons hoofd, geen schulden of andere financiële zorgen, allebei een vast job, gezonde kinderen. En toch ben ik bang, niet om ziek te worden, maar om wat hierna komt, om alles wat dit teweeg zal brengen. Ik huiver wanneer ik denk aan de toekomst, aan de bedrijven en de daarbijhorende jobs die bijna zeker gaan verdwijnen, aan de recessie waarin we gestort zullen worden, aan alle gevolgen waarvan we nu nog niet het minste afweten. Mijn gedachten dwalen zo vaak af… Ze zijn bij mijn vrienden die werken in de zorg en hun gezinnen. Mijn hart is bij kindjes zonder tuin of waar het thuis moeilijk is. Ik denk ook aan mijn zwangere vriendinnen in deze onzekere tijden, ik denk aan de mama die moest bevallen van haar niet-levensvatbare dochter en die amper troostende knuffels kan ontvangen. Ik denk aan de ouders van het twaalfjarige meisje dat het leven heeft gelaten door toedoen van dit kutvirus. Ik huil als ik getuigenissen in de krant lees, ik huil wanneer ik denk aan kansarme gezinnen en kinderen die achterop gaan geraken op school, ik denk aan de mensen die amper rondkwamen met het loon van hun (zwart)werk in de horeca en die nu niks hebben. Aan de eenzame mensen, aan alle mensen in de zorg voor wie dit een ongelooflijke inspanning is, fysiek en mentaal, aan de mensen in de supermarkten die misschien wel doodsangsten uitstaan. Niemand heeft het nu makkelijk, maar kleine zelfstandigen allerminst. Als deze absurde periode mij al iets heeft geleerd dan is het dat het belangrijk is om de lokale economie te steunen. Ik ben er zeker van dat dat zal blijven hangen. 2 van mijn vriendinnen schreven bijvoorbeeld een boek, hen kon ik steunen door het te bestellen bij Standaard Boekhandel in plaats van op bol.com. Het ene boek werd geschreven door Paulien De Smet en heet Mijn Peuter Speelt, en frankly: het had niet in een toepasselijker periode kunnen uitkomen. Het staat bol van de (makkelijke en vaak kostenloze) spelletjes waarmee ge uw jonger dan 3-jarige kunt bezighouden, goud! Mijn andere vriendin Katrin Swartenbroux schreef Lunatic, voor zij die gefascineerd zijn door de maan. Nog een andere vriendin bakt heerlijke taarten for a living, dus ik bestel af en toe iets zoets of hartigs bij haar, aan die coronakilo’s ga ik even niet denken. Ik kocht voor Lucy een aantal kwalitatieve tweedehandsboekjes op deze site, een aanrader. Nog gekockt, omdat het al lang op mijn lijstje stond: wat gerief van Karen François, een outfitje voor Lucy bij Lemonade en Odille & Octaaf, een outfitje voor mezelve bij GinaMLV en een paar juwelen van de nieuwe collectie van Nimzu. Corona mag dan misschien wel mijn eigen persoonlijk faillissement betekenen, ik steun dan toch maximaal de (toevallig allemaal vrouwelijke) ondernemers die ik bewonder. Alhoewel, ik neem dat van dat failissement terug, want ik ben officieel gestart met YNAB dankzij Kelly van Tales From The Crib, omdat ik daar nu wel wat energie in wil en kan investeren en I like where this is going! Aanrader voor eender wie er nood aan heeft om meer financiële houvast te hebben, zeker in deze onzekere en verwarrende tijden.

Ik hoop dat we na deze kuttijd wat normaal wordt geacht geherdefinieerd zal worden en dat we minder op onszelf gaan aangewezen zijn, dat dit ons solidairer maakt. Ook al moeten we nu egoïstisch zijn en ons terugplooien op onszelf. Het klinkt een beetje als een contradictio in terminus, als ik het zo neergeschreven zie staan, maar een mens mag hopen/dromen. Nog een droom: aan het begin van de lockdown die geen lockdown genoemd mag worden, krabbelde ik een lijstje neer van dingen die we zouden kunnen gaan doen. Boy, dat was overmoed/wishfull thinkinh! Met kleine kindjes krijgt ge amper iets gedaan, op werkdagen zijn wij heel blij (en doodop) als we rond 20u het journaal kunnen opzetten en daarna nog 1 of 2 afleveringen van een Netflixserie kunnen bekijken (Ozark S3 & Unorthodox al verslonden). Zo jammer dat Disney+ hier nog niet beschikbaar is… Hebt gij dat trouwens ook, wanneer ge naar TV kijkt, dat ge een split second denkt van: “KOM TOCH EENS NIET ZO DICHT BIJ ELKAAR!”?

Ondertussen is het wel niet al kommer en kwel, dat wil ik ook wel benadrukken. Ik heb ontdekt dat ge spellekes kunt spelen op Messenger en heb zo al hamburgers gehapt met mijn oma die in Frankrijk woont, ik heb mijn haar zelf geknipt, ik heb de naft nog nooit zo goedkoop geweten, er worden en masse kaartjes gestuurd, ik heb geskypet met mijn psycholoog, ik drink bijna elke dag wijn en wij doen soms van apero in de badkamer, omdat dat het enige moment is dat onze kinders veilig op een vastomlijnde plaats blijven zitten en wij, wanneer ze wakker zijn, op ons gemak efkes kunnen zitten en iets eten/drinken. Lio werd 1 en we hebben dat met ons viertjes gevierd, we hebben ons tuinmeubilair een vrolijk kleurtje gegeven, we knapten onze tuin wat op, we hebben zoals de rest van Vlaanderen voor het eerste gebarbecued vandaag en we slapen goed en vast. Ik maak nu zelfs weekmenu’s, aangezien dat de enige vorm van structuur is die ik kan invoeren en aanhouden, heerlijk voor een controlfreak als mezelve. Wat houdt u recht dezer dagen, welke kleine gelukskes duwen u voort, wat doet gij om te ontspannen? Voor mensen die wat willen ontspannen door podcasts te luisteren, heb ik een podcastspostje gemaakt.