BRIEF AAN MIJN 1-JARIGE

Lieve Lucy, 

1 jaar al, van pruts naar peuter met 4 tanden en ik heb volgens mij maar 2 keer met mijn ogen geknipperd in tussentijd. Terwijl gij vrolijk rondkruipt in de living en ontdekt wat er allemaal onder uw luiertafel ligt, schrijf ik u deze brief. Omdat ik niet wil vergeten hoe ik mij nu voel. Omdat ik wil onthouden hoe gij dit persoontje zijt geworden dat met haar mondje smekt wanneer ze vrolijk is, dat met ons speelt en ons somtijds geweldig grappig vindt, dat alleen maar geïnteresseerd is in wat wij eten en dat elke dag de wereld ontdekt en hem zodoende zoveel mooier maakt. Ik ben zo dankbaar: voor het brave kind dat ge zijt, voor uw lachske als ik u 's morgens uit uw bed haal wanneer ge eigenlijk al een half uurtje rustig op uw gemak ligt te fluisteren/zingen tegen uzelf, voor het feit dàt ge der zijt. Ik ben minder moe dan iedereen had gezegd dat ik zou zijn, want gij slaapt door sinds een maand of drie, om nog maar eens te onderlijnen wat voor een topkind gij zijt. Ik ben nog steeds mij, zelfs nog meer mij dan ooit tevoren, ook dankzij u. 't Is alsof er sinds 26 juli 2017 een deurtje is opengegaan waarvan gij de sleutel had en daarachter zit een fantastisch nieuw bonuslevel van 't leven; eentje met alle gevoelens en ervaringen die ge alleen als ouder kunt meemaken. Ik kon het mij niet voorstellen, het scala aan emoties en gedachten dat gij bij mij hebt losgeweekt. Trots, schuldgevoel, angst, geluk, geduld, zorg en wat weet ik nog allemaal. Gij hebt mij zo sterk en zo kwetsbaar tegelijk gemaakt. Gij hebt mij zo veel doen beseffen; over mezelf (wie ik ben, wat ik wil zijn, wat ik belangrijk vind), maar ook over anderen, en dan vooral over iedereen die kinderen heeft. Elke ouder is een held, elke ouder heeft een verhaal. Wanneer ik mensen met kinderen zie, vraag ik mij nu vaak af: wat is hun verhaal? Welke struggles hebben zij al meegemaakt met hun kind(eren) of om ze te krijgen? Hoeveel moed heeft het hen vandaag gekost om buiten te komen met pak en zak en buggy? Hoeveel slaap hebben zij al moeten laten, hoeveel slaapjes hebben zij al moeten kussen en troosten in het korte leven van hun uk? Want een struggle is het ook, lieveling. Een struggle om te weten wat je wil, een struggle om je niet te licht, maar ook niet dik aan te kleden, een struggle om niet te vergelijken met andere moeders of baby's. Een struggle om niet te snel maar zeker ook niet te laat naar de dokter te hollen. Een struggle om alles zeker bij te hebben, maar ook niet als een muilezel over te komen, een struggle om genoeg tijd voor mezelf te willen en te hebben, een struggle om je ook los te laten, niet bang te zijn en niet té veel na te denken. Maar boven alles is dit deel van mijn leven 't beste deel totnutoe. En dat allemaal dankzij u, klein zweetkopke, ik hou meer van u dan woorden kunnen beschrijven.