POST-TIETTIJDPERK

Ik heb mijn lijf al een tijdje terug. ‘t Is te zeggen, aan mijn buik en tieten is wel duidelijk te zien dat er ooit iets in zat dat er nu niet meer zit. Maar ik klaag niet, ik sport ook niet om daar iets aan te doen en dat is de enige manier om het baggy-gehalte te verhelpen bij mijn lijf. Wat ook merkbaar is bij mijn après-borstvoedingslijf is de bekkenbodem die duidelijk weer strakker is. No more sneezing + peeing (ja, dát vertellen ze ook niet op voorhand ze). Nog interessant: uw tepels verdonkeren tijdens de zwangerschap fel zodat baby ze makkelijk zou kunnen vinden (in ‘t begin kunnen ze vooral goed contrasten tussen licht en donker zien), maar daarna keren ze terug naar hun normale kleur, dat is bij deze dus ook bevestigd. Nog over die tepels: Lucy heeft geen enkel idee meer waarvoor die ooit gediend hebben. Ik vroeg het mij altijd af: zou ze er nog naar grijpen/happen? Niet dus, ze vindt het vooral leuke knopjes... Waar ze vroeg al lichtjes loco werd terwijl ik mijn blouse ontknoopte, begint ze nu al enthousiast met haar benen te schoppen als ze een papfles ziet. Het kan dus snel keren en van gemis is bij haar geen sprake. Wat ík het meeste mis zijn de melkmuiltjes na de maaltijd, die zoete geur uit dat mondje. Kunstvoeding geeft dat duidelijk niet,  dus geurgewijs is het afkicken. Ja, noem mij misschien een freak, maar ik ben er sterk van overtuigd dat de natuur u verslaafd maakt aan de geur van uw eigen kind. Behalve die van kak dan.

Anywayz: het was een geweldige rit, ik mis het ondertussen niet meer zo heel erg, want uw lijf terughebben is ook vree wijs. Maar als ik een zogende mama zie word ik wel nostalgisch, zo’n fantastisch, empowerend iets om te kunnen doen. 

Al is het flesjestijdperk ook interessant: het kind kan gewassen en gevoed worden zonder dat ik er maar iets mee te maken heb 👇🏼