BLOGPOST PARTUM - MAAND 5

Moedergevoelens, zegt ge? Mijn God, ik voel al 9 maand zo ontzettend veel. Haar schopjes in mijn buik tijdens de laatste 4 maand van mijn zwangerschap en sinds haar geboorte alle andere mogelijke feels. Kleine en grote stresskes, liefde voor dat klein slapend hoopje dat ge zelf gemaakt hebt, angst voor vanalles en nog wat, schuld wanneer ze pijn heeft en vermoeidheid bij het opstaan na alweer een nacht met 3 boefkickskes (ja, dat is hier nog altijd redelijk standaard) om maar een aantal zaken op te noemen.

Ik ga daar niet onnozel over doen: het leven met een baby is een georganiseer. Buggy mee, luiers mee, reservekledij mee, tuutje mee, dekentje, slabje, mutsje mee? Waar gaan we parkeren? Wanneer moet ze eten, ga ik ze ergens kunnen voeden, wat als ze zichzelf helemaal onderkakt (ondertussen een Lucy Merckpoel classic)? Goddank dat ik mijn tieten niet kan vergeten, want een hele onderneming wordt het al zeker wanneer je er alleen (lees: zonder de andere ouder) mee op stap gaat. Eeuwig respect voor mama’s en papa’s die het alleen (moeten) doen.

Míjn hart lag alleszins afgelopen zondag in gruzelementen op de vloer wanneer ik haar achterliet bij haar vader die er vrolijk mee naar de kerstmarkt zou gaan. Traantjes omdat ik niet bij haar kon zijn, omdat ik er niet zou zijn om te zien wat ze nodig had, omdat ik niet wist of hij haar flesje ergens deftig ging kunnen verwarmen, ... Stresstranen waar de factor ‘ziek zijn’ ook iets mee te maken had, want mijn melkproductie ging achteruit terwijl zij net meer wou drinken omdat ze ook ziek was. Paniek maakte zich meester van mijn hoofd omdat ik mij al bijna genoodzaakt zag om te stoppen zonder dat ik dat zelf wilde. Mijn doel is om tot minstens 6 maand borstvoeding te geven, maar ik had nog niet stilgestaan bij het feit dat het ooit wel eens zal afgelopen zijn, die borstvoedingsperiode. En zo plotsklaps, dat konden mijn hoofd en hart niet aan. Kind & Gezin-dokters die hameren op het feit dat ze gezakt was op de curve en minder te eten kreeg (in flesjes voor de crèche) dan de gemiddelde baby van haar leeftijd hielpen ook al niet. Onzekerheid, dat dus ook. En zware onderschatting van de emotionele impact van borstvoeding en alles wat erbij komt kijken. 

Wie mij kent weet dat ik geen controlefreak ben, vaak zelfs eerder laconiek, maar als het op mijn dochter aankomt staan mijn voelsprieten strak gespannen. Bij elk klein huiltje of krijsje wil ik helpen, kijken, zorgen. Uw hele lijf wíl gewoon die baby vasthouden en troosten. Maar tegelijkertijd heb ik uiteraard ook die afstand en namiddagen/avonden zonder baby nodig, we moeten allebei leren om niet bij elkaar te zijn. Ik heb daar weinig last mee op werkdagen, ik loop geen hele dag aan mijn baby te denken. Ook al had ik gedacht dat dat wel het geval zou zijn: wel, ik denk er eigenlijk amper aan. Want eerlijk, zo’n gemakkelijk kind dat op de crèche die wij 100% vertrouwen alle nodige aandacht krijgt, daar hoef ik mij geen zorgen over te maken. Maar op dagen dat we bij elkaar kúnnen zijn, heb ik er last mee. Moeilijk uit te leggen, maar ik wil haar zoveel mogelijk bij mij, zelfs al weet ik dat ze er voor altijd zal zijn en dat de dingen die ik zonder haar doe óók leuk zijn.

Dat brede spectrum aan gevoelens dat ‘moederen’ dus met zich meebrengt had ik best onderschat. Logisch ook, want ge kunt het u pas inbeelden hoe het is als ge er middenin zit of het al hebt meegemaakt. Deze quote slaat nagels met koppen voor mij:

“Being a mom looks a lot different from the outside than when you’re in it. It’s a lot harder than it looks—and also a lot better. And more rewarding. And more fulfilling.”

Ik kan amper wachten tot mijn beste vriendinnen ook kinderen zullen hebben, omdat ze dan zullen begrijpen hoe ik mij nu voel en ik dat op mijn beurt ook zal doen, om hen bij te kunnen staan, om met hen het gevoel te kunnen delen dat ik nu heb, om hen te verzekeren dat het goed komt en dat het effectief een hele klus is, maar dat liefde u doet voortdoen. Instagram is daardoor tegenwoordig ook een heerlijke plek voor mij om te zijn tegenwoordig. Ik volg veel jonge mama’s en omgekeerd en die DM’s zijn een zalige manier om raad te vragen en te geven en verhalen uit te wisselen. En kinders maken mij gelukkig dus telkens ik weer een babyfoto zie verschijnen glimlach ik. ‘t Is dus niet enkel huilen dat ik doe. Ja, ik pink vaak een traan weg, maar vaak ook van puur geluk om mijn prachtige baby. Ik besef wat voor een chansaards wij zijn met dat lachend, gezond brokske. Ik count mijn blessings wel degelijk, want ook 2017 was een topjaar for obvious reasons. Ik had nooit gedacht dat mijn hart zo vol kon zitten (en dat ik zou goed zou kunnen functioneren met zo’n onderbroken slaappatroon). 

Ah, en op die kerstmarkt ging ze - uiteraard - van arm tot arm, stress voor niks - uiteraard ♥️⬇️