AIN’T NO HOOD LIKE MOTHERHOOD

in

Dat er teveel gezaagd zou worden op de sociale media, over het moeder/ouderschap en alles wat dat met zich meebrengt. Dat ouders precies vooral blij zijn wanneer ze van hun bloedjes die het bloed vanonder hun nagels halen af zijn. Dat die kleine monsters toch zo fakking vermoeiend zijn. Het stond te lezen bij An Lemmens en het was te zien/horen bij Fleur Van Groningen die te gast was bij Van Gils en Gasten gisterenavond. Een pleidooi voor minder gebitch over het ouderschap: een kind is een geschenk. En dat is het zeker: een soort muzikaal pak dat je maar kan blijven uitpakken. En soms is er een laagje glitter, soms is er een laagje lopende, gele kak, soms is er een laagje met goe veel snot, soms is er een laagje vol schatergelach.

Ik vroeg mij meteen af of ik dat veel doe: zagen over mijn kind op sociale media. Op Facebook zal ‘t ni zijn (wegens bijna complete radiostilte aldaar), Twitter zeker niet (ook al is dat precies het zaagmedium bij uitstek). Ik post vaak (ahum) iets over mijn dochter op Instagram, ja. En ik probeer een zo echt mogelijk beeld te ‘scheppen’, zonder al te veel nadenken. Eentje van een überschattig mini-mensje dat van mij is, dat soms niet in bad wil, dat soms wakker wordt ‘s nachts en dat mij soms zo hard doet lachen. Er zijn (fashionbloggende) moeders die hun glamoureuze leven zonder verpinken verder zetten na het werpen en dat steekt godverdomme, ja. #unfollow dus voor mij, want ik word daar persoonlijk niet echt vrolijk van en leg de lat vervolgens onnodig hoog voor mezelf. Ik heb liever eerlijkheid, het achter de schermen verhaal. Als Siska Schoeters haar kinders ‘kleine fuckers’ wil noemen in de krant (iets waar ze haar vermoedelijk heel haar leven mee gaan achtervolgen) is dat haar goed recht. Maar als ik kijk naar wat ze deelt op haar Stories, zie ik een moederke dat graag bij die fuckers is en goed met zichzelf en met hen kan lachen. Dát wil ik zien. Ik wil kotskes zien, zoals bij Nena. Ik wil striemen zien zoals bij Frauke, ik wil tranen zien, afgewisseld met de grootste glimlachen. Ik wil het allemaal zien, om me minder alleen te voelen op momenten waarop het wat minder gaat. Die wisselen namelijk de gewone gang van zaken soms af, zoals bij zowat de hele wereldbevolking, zeker?

En deelt ge niks: dan zijt ge uiteraard een even goeie moeder/vader. Maar ik hou van het lotgenotengevoel dat ik krijg door dit medium (en Facebookgroepen zoals deze van Nina Mouton). Ik hou van echtheid, ik hou van de liefde die van die eerlijkheid afspat. Want ik weet dat al die mensen hun kinders vree graag zien. Doorslapen of ni, tepelkloven of ni, of die kinderen nu via keizersnede of natuurlijk ter wereld zijn gekomen, of ze met de borst of de fles (of de kolf!) gevoed worden, of ze nog leven of niet. Ik ben graag op Instagram, nog meer sinds ik moeder ben, want daar heb ik een klankbord, daar ‘ontmoette’ ik mom friends die ik in het echte leven wat mis. Zij zijn eigenlijk het schoonste aan heel dat medium. We hebben misschien niet allemaal dezelfde focus of prioriteiten in het ouderschap, of dezelfde opvoedingstechnieken (haha, heb ik dat zelfs?), maar motherhood unites us. En laten we daar nu gewoon eens het mooie van inzien, ja. Of het nu een goeie dag (met een pipi’tje ìn het potje in plaats van op de vloer) is, of eentje waarvan je weet dat hij zal eindigen in alweer een lange nacht. Deel wat je wil, volg wie je wil, zie uw kinderen graag, ‘t is OK als dat vandaag misschien iets minder was om God weet welke reden, morgen is weer een dag.

View this post on Instagram

Portait of a young mother.

A post shared by Louise Martens (@louise_daysontheroad) on